Ağlıyorum..Dünyaya bir tül arkasından bakıp,gözyaşlarımı okyanusların avucuna bırakıyorum..Ağlıyorum..Kalbimde milyonlarca ümit kırıklarıyla..ruhum çıkmaz dar sokaklarda..Ağlıyorum..Pişmanlıklarıma ..kederlerime..yapmak isteyipte ertelediklerime..Ağlıyorum..Dudaklarımın arasından dökülen yanlış kelimelere..Kelimelerin gittiği yanlış adreslere..ağlıyorum...Bundan sonra herşey farklı olacak dediğimde..kararlarımın boşa çıkmasına yanıyorum..Hıçkırarak ağlıyorum..Olmak istemediğim yerde oluşuma..,Durmak istemediğim yerden hayata bakışıma..Ve ağlıyorum..İnsanın sırlarla dolu bir kutu oluşuna..İç hesaplaşmaların bir an bile durmayışına..Ağlıyorum insanlarıma..insanlarımıza..insanlığımıza..Belkide ben sadece ağlamayı biliyorum..Çareler içinde çaresizlik buluşuma..Ama en çok da ruhuma ağlıyorum..Şu kirli bedenin içinde bembeyaz kalırken çektiği acıları en iyi ben biliyorum..Çünkü ben ruhumun içine sığmaya çalışıyorum..Ruhumu,içime sığdırmaya çalışıyorum..Ağlıyorum..Ağladıkça ağlıyor..dertlerimi atıyorum..Bir kuş kadar hafifleyip,bulutlara taşıyorum..Bu defada yağmur olup ağlıyorum..Anlıyorum ki nefes aldığım sürece göz pınarlarım hep akacak..Ağlıyorum..Ağladıkçada derdimi seviyorum..Ağlıyorum ve ağlıyorum..

Bir garip oldum
Son zamanlarda
Çok ağlıyorum
Acıklı bir olayda gerekmiyor
Bir hıçkırık sesine
Hatta bir çene titremesine bile
Ağlıyorum
Bir kaç damla göz yaşına
Hatta bir çaresiz bakışa bile
Ağlıyorum
Yok yere
Ağlarken bu gün yine
Ne oluyor dedim kendime
Biraz düşününce de
Nedenini anladım
Bugüne kadar ben
Kendime hiç ağlamadım
Sevdiklerimi kaybettim
Onlar için yandım ağladım
Ama onlarsız bana
Ne olduğunu bile anlayamadım
Sevdiklerimden ayrıldım
Arkalarından yandım ağladım
Ama bana ne olduğunun
Farkına bile varamadım
Gerekli gereksiz
Neden ağladığımı
Artık biliyorum
Olur olmaz
Neden ağladığımı
Artık anlıyorum
Bir şeyler bahane edip
Aslında ben
Kendime ağlıyorum...